Feeling the Magical Moment

Rustig, om zeker niemand wakker te maken liep ze over de kamer heen en weer. Ze verveelde zich, het was nog weekend, had al haar huiswerk al gedaan, studienerd als ze was. Maar het nog niet zoveel, dat kwam nog allemaal, ze wouden eerst wat rustig aan doen, zoals altijd. En alhoewel velen zeiden dat dit een van de zwaarste jaren was, had ze er nog niets van gemerkt. Of misschien lag dat aan haar, was ze gewoon een studienerd. Gehe, het had wel voordelen. Velen hadden nu een prachtig weekend achter de rug, veel met vrienden rondhangen, maar niets met studie. En nu moesten ze alles op een avond in hun hoofd proppen. Dat ging natuurlijk niet, en hadden ze de hele volgende week problemen. Maar ze leerden er niet van, kon hun blijkbaar niet schelen. Maar haar wel, goede punten waren altijd al een lust geweest, ze wou alles weten. Dat plus haar eeuwige vaag optimisme en ze kon niet meer stuk. Sommigen probeerden er misbruik van te maken, maar alleen haar vrienden kregen haar zover dat ze huiswerk mochten overschrijven, was gewoon zo.
Uiteindelijk besloot ze maar naar de watervallen te gaan, om er naar te kijken, en te wachten hoe de dag langzaam vertrok. Ze wou niet dat het over ging, maar ergens ook wel. Het gevoel in haar was tweestrijdig en ze vocht er tegen om zich in een hond te proberen veranderen. Dan ging alles zo veel makkelijker, kon je nauwelijks meer denken, alleen het diereninstict leed haar dan. En dat was genoeg. Maar ze weerstond het, moest nog even sterk blijven. Zodra ze alleen was, was het okay, maar nu. Nee, ze mocht ze zelfs niet aan denken, iets wat ze nu goed aan het doen was. Malin schudde haar hoofd en liep de kamer uit, op weg naar buiten. De gangen waren vrijwel verlaten, zoals ze al dacht. Enkel goed gemutste leerlingen kwam ze tegen, een paar. Ze liep het bored af, en slaakte een zucht. Frisse lucht, het hielp haar denken. Er was niemand op haar weg naar de Watervallen om haar te storen, zodat ze eens rustig om zich heen kon kijken, naar alles, de natuur, de dieren, de lucht.. Uiteindelijk kwam ze er aan, en zette zich op een rots, mooi in de zon. Malin sloot haar ogen, en genoot rustig van alles. Het geluid van water overstemde alles, enkel een paar vogels wisten er met luide keel bovenuit te komen. Het tafereel was werkelijk ergens .. magisch.

ANYBODY<'3

Het avondeten was voorbij en Jonathan wilde eventjes zorgeloos alleen zijn. Hij ging naar buiten, naar het bos. Daar deed hij zijn kleren uit en veranderde zich in een wolf. Hij had zijn kleren met een touw aan zijn achterpoot gebonden. Daarna begon hij te rennen. Hij dacht nergens aan, hij rende alleen maar. De frissen lucht deed goed aan zijn neus en longen. Alles was hier veel beter dan dreumelland. Hier was de lucht tenminste niet vervuild. Even sloot hij zijn ogen terwijl hij rende en snoof een teug frisse lucht op. Hij rook vanalles; de natuur, het water, de prooidieren en... een meisje. Jonathan kon zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en ging op de geur af. Uiteindelijk kwam hij bij de watervallen uit. Daar op een rots zat een meisje te zonnebaden. Hij sloop dichterbij maar kwam op een tak te staan die luid kraakte. Hij wist niet hoe reageren dus ging hij maar op zijn rug liggen met zijn poten omhoog en zijn tong uit zijn bek. Wacht, dit is de verkeerde reactie. Ooh damn ik had moeten gaan wegrennen. Dacht hij in zichzelf. Dit was zeker weten de grootste blunder die hij ooit gemaakt had. Hij schaamde zich nu al. Waarschijnlijk wist binnen een uurtje de hele school het al. Jonathan kneep zijn ogen samen.

De zon scheen vrolijk in haar gezicht, maakte haar blij. Een glimlach sierde dan ook haar gezicht, tot ze het geluid hoorde. Ze opende haar ogen en sprong op. Wie was daar? Ze was tenslotte bij de waterval, het kon evengoed een wild dier zijn, als een mens. 'Hallo?' Riep ze een beetje bang. Aangezien ze niet wist wie het was, kon ze misschien beter transformeren, maar dan.. Ze zuchtte, dan zou ze zich weer overleveren aan de insticten van een.. hond! Ze trok een gezicht, het was soms wel tof, maar dan dacht ze weer aan wat honden allemaal deden, en zuchtte ze moedeloos. Ze zou nooit over die gedachten heenkomen. Het zou haar altijd achtervolgen, hoewel ze er soms meer of minder problemen mee had als anders. Dat lag aan haar stemming. Maar goed, terug naar de indringer met haar gedachten. Alhoewel, indringer? Het kon evengoed iemand van school zijn die net als haar al klaar was met al het werk. Een nietsvermoedende wandelaar, net als zij. Ze zuchtte en kwam overeind. Een grote gedaante kwam in haar blikveld zodra ze zich oprichtte, en ze liep erheen. Hoe dichter ze kwam, hoe meer ze de vormen van een wolf erin zag. Een van de grootste, en mooiste die ze ooit had gezien. 'En wie is deze schat?' Vroeg ze. Lachend. Natuurlijk wist ze wl dat het een ShapShifter was, maar zodra de mensen in hun dierlijke vorm zaten, had ze er minder moeite mee contact te zoeken. Dit zou ze nooit tegen dezelfde jongen in mensvorm kunnen zeggen. Kortom, dieren waren gewoon veel beter als mensen. Ze reikte haar hand naar de wolf, die zich schaamde ofzow. Zo zag hij er altijd wel uit. Uiteindelijk trok ze haar hand terug, omdat de vacht strelen er over leek te zijn. Maar hij was zo zacht, en fluffy en.. Awwh. Malin knielde neer langs het dier, en ging in kleermakerszit zitten, zodat hij kon zien dat ze het niet erg vond.

^^"
Flut ._.

'En wie is deze schat?' Jonathan zuchtte, oef, ze ging hem niet aanvallen. Maar hij bleef nog steeds op zijn hoede. Het meisje streelde zijn vacht en hij opende zijn ogen. Het voelde zo goed, nog nooit in zijn leven werd hij geaaid. Het meisje ging naast hem zitten. Jonathan ging rechtzitten en begon te kwispelen. Het voor deel aan wolf zijn was dat ze je niet herkende. Hij zuchtte nors en ging even richting de struiken. Voor hij in de struiken sprong, draaide hij zijn hoofd en knipoogde. Soepel sprong hij de struik in en veranderde zich weer in een mens, vervolgens deed hij zijn kleren aan. Vijf minuutjes later, kwam hij de struiken uit en bloosde lichtjes. Verlegen krabde hij in zijn haar. "Euhm, hallo. Ik ben Jonathan." zei hij vriendelijk. Hij kwam dichterbij en stak zijn hand uit. Een breede glimlach.

De wolf kwispelde, een goed teken toch? Tuurlijk, ze kende de soort hond-achtigen soms beter dan haar zelf. Wat nergens op sloeg aangezien ze er een was. Malin schudde haar hoofd, ze was weer eens raadselachtig bezig. Hij stond op, en ze keek hem droevig aan. Waarom ging hij weg? Had ze iets misgedaan soms? Schuldgevoel overspoelde haar al, voordat ze door had dat hij had geknipoogt. Wat betekende dat? Bye? Daag? Never gonna see u again? Of ik ben zo terug? De laatste optie leek de meest logische, dus die streepte ze meteen af. Wat voor haar logisch was, was voor anderen.. anders. Nogal verschillend, daar hield ze het maar op. De struiken ritselden en een jongen, ook niet mis, kwam terug. Hij stelde zich voor en even keek ze hem niet begrijpend aan. Toen begreep ze het, hij was de wolf, zij had ze vraag gesteld. Vraag-antwoord systeem, sociaal handelen. Natuurlijk, compleet logisch. Een blos schoot op toen ze haar woorden herhaalde. Tegen de wolf praten was zo makkelijk geweest, misschien omdat je dan niet geresveerd moest doen. Mensen daaraantegen waren.. moeilijker. Ze nam zijn hand aan, en schudde die lichtjes terwijl ze zich vlot voorstelde in een zin. Iets waarvan ze had gedacht dat het niet mogelijk was. 'Hey, ik ben Malin.' Niet meer, niet minder, geen hele uitleg, maar ook niet te onpersoonlijk, gewoon goed. 'Wolf he? ' Zei ze maar, aangezien ze niet echt wist wat ze moest zeggen. Het moment deed haar terugdenken aan het moment van daarnet, maar dit keer blooste ze niet meer. Het was toch gebeurd, dus wat maakte het überhaupt nog uit? Niets, helemaal niets. Haar verlangen om hond te worden kwam weer boven, sterker nog dan daarnet, om helemaal te ontsnappen aan de realiteit. Maar het mocht, ze moest hier blijven, sterk blijven. Tegenover wie? Ze stelde zich de vraag waarop ze onmogelijk een antwoord kon geven. Zichzelf.

Whuttes? :'D
Flut D:

Het duurde even, maar uiteindelijk schudde ze zijn hand. 'Hey, ik ben Malin.' Er brak een korte stilte aan. 'Wolf he? ' Hij grinnikte. "Neen, ik ben een vis die zonet uit de bek van die wolf daarnet sprong en in een vis veranderde." Jonathan lachte. "Zo, Malin, wat ben jij?" vroeg hij nieuwsgierig. Hij wilde wel weten wat voor dier zij was. Er kwam een ijskoude bries voorbij, maar dankzij zijn wolvenbloed, merkte hij er amper wat van. "In welk jaar zit je? Ik zit in het 5de." zei hij enthousiast. Jonathan hield ervan om nieuwe vrienden te maken, dat kwam omdat hij zo sociaal en spontaan was. Misschien was dat ook een wolventrekje? Jonathan had in zijn mensengedaante wel meerdere wolventrekjes, maar wat wil je als je sinds je drie jaar als wolf begon te leven. Het was een grote verandering in zijn leven die uiteindelijk voor een trauma gezorgd had. Toen Malin begon te spreken, kwam hij weer bij zinnen.

Hij vond het blijkbaar grappig, en verbaast keek ze hem aan. Toen lachte ze met hem mee. Jonathan had goede humor. Schijnbaar beledigd hief ze haar armen over mekaar, 'Wel het kon toch?' Ze keek hem even stuurs aan, en kon het toen niet meer laten om te lachen. 'Grapjeuh..' Ze gaf hem een knipoog en luisterde naar zijn vraag. Wat zij was? Goede vraag. Een hond. Hij ging meteen verder met het vragen naar haaar leeftijd/jaar en ze lachte weer, dik keer omdat zij bijna geen tijd kreeg om de vragen te beantwoorden. 'Een poedel.' Ze grinnikte even in zichzelf. 'Nee, labrador. Maar het scheelde waarschijnlijk niet veel als het aan mijn zusje had gelegen. Een grote roze poedel die ze kon aankleden als ze wou.' Malin lachte bij de gedachte aan haar zusje. Haar eeuwige vrolijkheid, en haar obsessie voor roze. Een grote donkberbruine labrador, met zo van die hangende oren. Ze zou straks nog wel veranderen, als hij het vroeg, of als ze ervandoor ging. Maar niet nu. Niet zonder vragen. 'En ik zit in de 4de klas. Een jaartje jonger dus.' Het kon er nog mee door. Het was niet te groot leeftijdsverschil. Maar goed. Ze keek weer voor zich uit, niet in staat om nog iets te zeggen. Terug denken aan haar zusje was leuk geweest, maar nu pijnlijk. Binnenkort zou ze hier ook kunnen komen, maar het duurde nog zo lang. Ze was zoveel veranderd, en het deed haar pijn om te zien dat het allemaal zo snel ging.

'Een poedel.' Jonathan onderdrukte een lach. 'Nee, labrador. Maar het scheelde waarschijnlijk niet veel als het aan mijn zusje had gelegen. Een grote roze poedel die ze kon aankleden als ze wou.' Jonathan moest lachen. 'En ik zit in de 4de klas. Een jaartje jonger dus.' Hij knikte. "Aangenaam kennis te maken, Malin het meisje van het vierde jaar die een labrador is die stiekem hoopte een roze poedel te zijn." Hij grinnikte. Jonathan keek op zijn horloge. Binnen vijf minuten had hij een gesprek met een leerkracht. Hij zuchtte. "Het spijt me zeer, maar ik moet gaan. Hopelijk zie ik je gouw weer..." Jonathan dacht na. "Is er iets wat op gaan rijmt en in die zin klopt? Aah, ik weet het al." Jonathan schraapte zijn keel. "Het spijt me zeer, ik moet nu gaan. Hopelijk zie ik je gauw weer, aan de oceaan." Hij knipoogde half lachend en veranderde daarna weer in een wolf. Jonathan zag hoe zijn kleren in flarden gescheurd op de grond lagen. Hij zuchtte, de volgende keer moet hij wat beter opletten. Hij glimlachte eens, gaf haar een lik op haar hand en verdween de bossen in.