Snow's falling

Ze probeerde zich te concentreren, echt waar. Maar het lukte vandaag gewoon niet, niets wou lukken. Ze had al alles geprobeerd, maar het was gewoon zo'n typische 'niets-werkt' dag. En je zag het ook overal, de leraren hadden een stap teruggenomen met huiswerk, minder projecten, enkel en alleen al om de koude. Het vrieste, de watervallen waren bevroren, of het magie was of niet, had ze geen idee van, maar goed. Overal hingen ijspegels en kleine vlokjes watten vlogen zachtjes naar beneden, wachtend op een goed oppervlak om op te landen, het normale winterlandschap. Ze haatte het. Niet door de koude, niet door de sneeuw, nee, omdat het haar negeerde. Bij Kerstmis had ze gewenst voor een witte kerst, maar ze kreeg zon. Nu eind Januarie wou ze zon, en kreeg ze de eeuwige koude watten. Dit was niet meer zo abnormaal, het daagde haar uit. Haar blik keek dodelijk naar de sneeuw en ontspande toen. Wat stond ze hier nu te doen? Met sneeuw aan het vechten. Very hopeless indeed. Ze hief haar hoofd op uit haar boek, lezen had toch niet veel zin meer. Het enigste wat ze onthield, was dat het ging over een meisje in een arm gezin. Het kwam haar vaag bekend voor, aangezien het al een klassieker was, maar op de precieze inhoud zou ze moeten gokken. Dan niet. Het maakte toch niets uit. Malin stond langzaam op, pakte haar poncho en begaf zich naar buiten. Daar trof ze alleen maar hardere sneeuw aan, maar alsof ze zich wou bewijzen, liep ze naar het grasveld. Daar bleef ze staan, kijken naar voren. De sneeuw waaide in haar gezicht, brandde haar wangen rood en maakte haar huid schraal. Ze draaide zich om, een stap terugnemend, en liep naar het meer. Klein meertje. Het water was ligt gestold, al betwijfelde ze of ze erop zou kunnen staan, beter niet dan. Ze zonk neer bij de ingang en bleef er zitten, ze had toch haar poncho, dus koude deerde haar niet. Niet meer.

:3

Met zijn poten slenterde hij door de sneeuw in zijn tijger vorm. Deze jonge voelde geen ene kou alleen lichte vlokjes die op zijn dikke vacht lande en begonnen te smelten. Zijn huid was warm en dat is natuurlijk een heel erge voordeel, hij was opgegroeid in sneeuw en de witte tijger is ook gewend aan sneeuw dus nu is hij wel heel erg in voordeel. Ok zakte Eron niet in de sneeuw door zijn grote kussens onder zijn poten. In zijn neus gaten kwm een geur van een meisje bij de meer en ging meteen richting het geur. Toen hij het meisje in zicht kreeg liep hij een bosje in en veranderde in zijn jongens vorm en deed snel zijn kleren aan: Hij had een witte blouse en een nette jeans en natuurlijk witte sneakers. Door de dikke vacht onder zijn huid voelde hij geen kou wat nog een voordeel van een tijger te zijn. Zonder enige geluid te maken liep de jonge naar het meisje en vroeg vriendelijk: 'mag ik naast zo een mooie meisje komen zitten.' En wachte geduldig op het antwoord.

Een stem, kwam uit het niets. Het verraste haar, maakte haar bang. Waarom had ze dat gemist? Ze mocht niets missen, straks maakten ze haar nog aan het schrikken! En het laatste wat ze nodig had, was het feit dat mensen haar konden laten schrikken. Nee, dat nooit. Hij was afkomstig van een jongen, die blijkbaar geen last leek te hebben van de koude. Nee, integendeel, hij leek het prettig te vinden. Ze was al een beetje afkeurend tegenover hem, toen ze zich haar belofte over vooroordelen herinnerde. Niet dat ze die ooit officieel gemaakt had, nee, hij was een ongesproken belofte tegenover zichzelf. Niet op het uiterlijk afgaan, kijk dieper. Malin mocht zich niet laten afleiden door het feit hoe iemand reageerde. Misschien was zijn dier wel iets wat gewent was in de sneeuw te leven. Ze kon zich er op het moment geen herinneren, maar er moest er toch een zijn? Vast, anders vond hij kou leuk, en dat was niet mogelijk. Makkelijk. Ze maakte het zich altijd veel te moeilijk. Verder was hij wel leuk, op het eerste zicht althans. Lenige gestalte, weliswaar dik aangekleed, en loshangend haar wat een stukje voor zijn ogen hing. Doorsnee student, niet veel ouder als zij kon zijn, misschien zelfs wel even oud. Ze keek hem verbaast aan op zijn woorden, niet in staat om te weten of ze moest knikken of iets zeggen. Als ze knikte, zou dat betekenen dat ze akkoord ging met zijn woorden, en dat kwam voor haar arrogant over. Maar als ze iets zei, zou ze de schade nog kunnen beperken. 'Tuurlijk, er is plaats genoeg.' Hij had het hele meer als plaats, waarom nu perse hier? Maar aardig blijven doen, altijd aardig blijven doen. 'Ik ben Malin..' Haar zin zonder punt, als open suggestie om hem zich te laten voorstellen.

Fluuut D:

Het was te zien dat het meisje in gedachten was over wat ze zou antwoorden, hij wachte geduldig af tot het meid zou besluiten wat ze ging zeggen, als het nee was begreep hij haar volkomen en als ja dan had hij heel erge geluk. Uiteindelijk zei het meisje iets 'Tuurlijk, er is plaats genoeg.' Zo een antwoord had hij al verwacht en toen hij ging zitten liepen er rillingen over zijn rug, het gebeurde wel vaker wanneer hij bij een hondachtige in de buurt kwam. Was dit meid soms ook een hond? 'Ik ben Malin..' Hij keek haar aan en er stond een twijfel op zijn gezicht 'Een prachtige naam voor een leuk meisje.' Zei stem was rustig en hij keek naar het meer. 'Ik zal me ook weer eens voorstellen Mijn naam is Eron.' Zijn stem was beleefd en hij richte zijn blik weer op Malin.

(flut)

Hij had het al blijkbaar verwacht, want hij ging bij haar in de buurt zitten. Op een normale afstand, om te kunnen praten, maar ook niet dat het ongemakkelijk dicht werd. Opnieuw doorsneed zijn stem de stilte, wat ze helemaal niet erg vond. Het was juist prettig om met iemand te kunnen praten. Ze glimlachte bij zijn compliment, nam het dankbaar in ontvangst. Ze keek naar hem om te horen hoe hij precies noemde, want ze kon geen naam op hem plakken die perfect was. Eron. Eron was goed, mooi, paste bij hem. 'Mooie naam Eron.' Ze bleef even hangen bij zijn naam, om te horen hoe die klonk. 'En, mag ik vragen welk dier je bent. Je lijkt niet veel last te hebben van de koude, dus ik ben wel redelijk nieuwsgierig.' Ze lachte even en keek hem aan. Ze wist dat hij het dan ook van haar verwachtte, dus ze zei het al maar vast. 'Hond, Labrador. Ik kan er tegen, maar de winter is niet echt mijn favoriete jaargetijde.' Meer de herfst. Als de bomen hun bladeren lieten vallen, de wind al wat opstak, en alle dingen door mekaar liet waaien. Ja, herst, duidelijk.

:')

'Mooie naam Eron.' Ze bleef even hangen bij zijn naam, om te horen hoe die klonk. 'En, mag ik vragen welk dier je bent. Je lijkt niet veel last te hebben van de koude, dus ik ben wel redelijk nieuwsgierig.' Ze lachte even en keek hem aan. er verscheen een kleine lach op zijn gezicht, wat was die meid voorspellend. 'Hond, Labrador. Ik kan er tegen, maar de winter is niet echt mijn favoriete jaargetijde.' Hij knikte begrijpend. 'witte belgaarse tijger en winter is ook niet me lieflings maand maar ik ben vol bloed dus ben ik heel erg gewend aan kou...Ik hou veel liever van zomer dan kun je lekker in de zon liggen.' Het verklaarde wel veel waarom hij steeds rillingen over zijn rug kreeg. Ze was een hond en honde en katten zijn geen beste vrienden. Met zijn blote handen maakte hij een sneeuw bal van zacht sneeuw, het was niet ijs koud maar ook weer niet prettig. Zomer was meer zijn ding lekker in de zon met je dier liggen genieten van de zon dat op je vacht scheen.

'witte belgaarse tijger en winter is ook niet me lieflings maand maar ik ben vol bloed dus ben ik heel erg gewend aan kou...Ik hou veel liever van zomer dan kun je lekker in de zon liggen.' Ze knikte, dat zou veel verklaren. Zijn gevoel voor koude, maar ook niet dat het te erg werd. Dat hij toch liever in de zon lag, en dat hij zich ongemakkelijk voelde bij haar. Ze begreep het allemaal, lag gewoon voor de hand. 'Dat verklaard veel.' Mompelde ze luidop. 'Eigenlijk zou ik het liefst nu in mijn labrador veranderen, ware het dan niet dat dat moeilijker communiceren is, 'Lachte ze zachtjes. 'Maar het is wel warmer.' Ze stond voor een dilemma, Eron alleen laten, en het warm krijgen, of sociaal doen en zo blijven bevriezen? Ze wist niet wat ze moest doen, en ze kon het ook niet aan hem vragen, aangezien dat raar zou zijn. En genant. Nee, waarschijnlijk zou ze dan hier gewoon blijven zitten, bij hem. Alleen maar om te praten, gewoon praten, zoals.. vrienden ufzeuw. Dat was nog een beetje vroeg gezegt misschien, maar ze wist niet wat ze Eron anders moest noemen, een kennis? Nee, dat klonk weer zo onpersoonlijk, ze hield het maar op vrienden. 'Maar Eron, vertel misschien een beetje over jezelf ofzow.' Lachte ze. 'Vanwaar ben je, wat is je lievelingsvak, enzo..' Normale dingen toch? Ze vroeg toch niets onmogelijk? Ze hoopte maar van niet, anders kreeg ze weer het eeuwige probleem. 'Als je niet wilt, hoeft het niet hoor.' Ze gaf hem een knipoog, om hem wat beter op z'n gemak te laten voelen.

D:

'Eigenlijk zou ik het liefst nu in mijn labrador veranderen, ware het dan niet dat dat moeilijker communiceren is, 'Lachte ze zachtjes. 'Maar het is wel warmer.' Hij knikte en snapte dat ze nu in een lastige keuze stond maar zei er verder niks over, ze mocht zelf kiezen wat ze wou. Natuurlijk kon hij niet goed tegen honden maar voor haar zou hij wel even die labrador verwennen . 'Maar Eron, vertel misschien een beetje over jezelf ofzow.' Lachte ze. 'Vanwaar ben je, wat is je lievelingsvak, enzo..' En hij dacht even na 'ik ben een tweeling alleen is mijn kopie een meisje, verder kom ik uit Rome en ik ben dol op spreuken net als me vader.' Zijn stem was neutraal en keek toe hoe ze een knip oog gaf Als je niet wilt, hoeft het niet hoor.' Hij haalde zijn schouders op en lachte 'Nou dat heb je te laat gezegd dus nu ben jij met vertellen.' Hij lachte haar bemoedigend toe.