New in the school

Lucy was nog maar net aangekomen en iedereen keek haar al lachend aan, met lachend bedoelde ze uitlachend. Ze wist het zeker, ze zou zeker weten hier ook gepest worden. Overal waar ze kwam werd er over haar geroddeld. Haar valies had ze al naar de slaapzaal gebracht. Onzeker friemelde ze aan haar kleren. Ze had een formeel streepjespak aan. Het was goedkoop, ze had het in de supermarkt gekocht. Dat was het enigste wat ze kon betalen. Waarom waren haar ouders zo arm? Het was niet eerlijk. Lucy wilde dolgraag ergens bij horen, maar hoe kon dat met de kleding die ze moest dragen? Ze kwam geld tekort, anders had ze ook nog misschien wel bij het cheerleadingteam kunnen gaan. Ze zuchtte en ging ergens in de gang zitten op de vloer. Niet veel later kwam er een groepje meisjes en jongens, waaraan je duidelijk zag dat ze 'populair' waren. Niet nu, niet nu. Waarom nu? dacht ze met gesloten ogen. Toen ze haar ogen opende, was het groepje genaderd, één van de meisjes gooide een plastic bekertje naar haar toe. Het hele groepje lachtte haar uit en Lucy hing onder het water. Lucy kromp in elkaar en merkte dat iedereen haar aankeek. Opeens hoorde ze overal gelach. Lucy dook in elkaar en begon te snikken, met haar hoofd tussen haar knieën. Waarom ik? Waarom is mijn leven toch zo rot? Ik haat mezelf, haaaaaaat mezelf. Dacht ze snikkend. Alles rond haar heen verdween even en ze voelde zich geïsoleerd. Haar leven was soms echt rot. Lucy was blij dat de pesters verdwenen waren.

Alex liep door de eindeloze gangen en hoorde plots een hele hoop gelach. Ze wilde wel weten wat er zo lollig was en ze ging dichterbij. Daar zag ze een meisje huilen en ze zag dat ze helemaal nat was. Ook zag ze het bewijsmateriaal en de dader. Alex kookte vanbinnen zowat van woede dat was echt een lage streek. Alex haatte het nog meer dat een stel idioten zich populair probeerde te gedragen. Maar goed had ze pas een regenspreuk geleerd. Ze trok haar staf uit haar laars en sprak op fluistertoon: Aquawolkanius! Er verschenen wolken boven de "pesters" hun hoofden en uit de wolken kwam groen water. De "pesters" krijste allemaal en liepen weg. Alex lachtte luid. En stapte toen op het meisje af. Hey jij! Je moet je niet zo op je kop laten zitten! Zei ze met een zelfverzekerde stem terwijl ze nonchalant tegen de muur leunde.

Lucy schrok van een zelfverzekerde stem. Hey jij! Je moet je niet zo op je kop laten zitten! Lucy keek naar boven en bestudeerde het meisje. Ze leunde tegen de muur aan en had heel donker bruin haar. Haar kleren waren beeldschoon. Ze begreep niet dat zo iemand, die zo'n mooie kleren had en er prachtig uitzag, tegen haar sprak. Vol verbijstering staarde ze naar het meisje, misschien was zij wel degene die haar zou helpen? "I-ik weet het. Maar het is zo moeilijk." zei ze tussen haar gesnik door. Ze schatte dat het meisje ongeveer 2 tot 3 jaar ouder dan haar was.Lucy wist niet hoe ze moest reageren, ze had het nog nooit meegemaakt dat iemand spontaan haar hielp ofzo. Was ze zeker dat dit geen droom was? Het meisje straalde zoveel zelfzekerheid uit, Lucy wilde ook zo zijn.

"I-ik weet het. Maar het is zo moeilijk." Alex moest lachen van die woorden. En keek toen naar het meisje. Daar is toch niets aan! Gewoon van je af bijten desnoods letterlijk! Zei ze met een stralende glimlach. Alex bestudeerde het meisje ze schatte het iets jonger dan zijzelf. En het zou ook helpen als je je zou kleden volgens de mode van deze eeuw. Ze bedoelde het als geintje maar ze wist niet zeker of dit rare meisje het zo opvatte. Ooh waar zijn mijn manieren? Mijn naam is Axellle,Marie-louse,Fransien,Ellen, Katrien,Bertreise Russo. Maar zeg maar gewoon Alex. Alex was best vrolijk vandaag en had zelfs besloten om met de grootste sukkels een gesprek aan te gaan. En jouw naam is? Vroeg ze puur uit nieuwsgierigheid.

Daar is toch niets aan! Gewoon van je af bijten desnoods letterlijk! Ondanks alles, werd ze toch opgevrolijkt. En het zou ook helpen als je je zou kleden volgens de mode van deze eeuw. Lucy liet niets merken van dat het haar best kwetste. Ooh waar zijn mijn manieren? Mijn naam is Axellle,Marie-louse,Fransien,Ellen, Katrien,Bertreise Russo. Maar zeg maar gewoon Alex. Lucy staarde haar met open mond aan. Zoveel namen? En jouw naam is? Lucy droogde haar tranen. "Lucy Romana, mijn ouders zijn Italiaans." Lucy probeerde te glimlachen. Lucy stond recht en opeens drong er iets tot haar door. Russo? Dat was toch een heel rijke familie? Dit is zeker weten een droom. dacht ze. Het kon niet zijn dat ze echt een Russo ontmoette. Het was gewoon onmogelijk. Lucy dacht weer aan haar kleren. "Wel, en over mijn kleren gesproken. Mijn ouders zijn arm en we kunnen niets beters betalen." Beschaamt keek ze naar de grond.

Het meisje gaapte haar aan. Ze moest er van lachen. Lucy droogde haar tranen. "Lucy Romana, mijn ouders zijn Italiaans." Lucy probeerde te glimlachen. Alex knikte. Dus nog iemand met italiaans bloed op deze school heel interresant. "Wel, en over mijn kleren gesproken. Mijn ouders zijn arm en we kunnen niets beters betalen." Beschaamt keek ze naar de grond. Alex keek even met een niet zo zelfzekere blik. Ze had beter moeten nadenken voor ze dat eruit flapte. Ze wilde het meisje opvrolijken en ging langs haar tegen de muur zitten. Ach wat maakt het ook uit. Mijn ouders zijn rijk en ze dumpen me hier omdat ze me beu waren. Alex staarde even voor zich uit het kwetste haar dat ze het had gezegd haar ouders hielden niet echt van haar ze waren atijd maar met geld bezig. Alex zuchtte. Maar vertel eens wat voor shapeshifter ben jij?

Alex kwam naast haar zitten. Ach wat maakt het ook uit. Mijn ouders zijn rijk en ze dumpen me hier omdat ze me beu waren. Lucy schrok even, dat was best wel erg. Maar vertel eens wat voor shapeshifter ben jij? Lucy grinnikte, voor het eerst ging ze eens een gesprek aan. "Arend, en jij?" Alex was blijkbaar een snow fox. Het waren eigenlijk best wel schattige dieren. Lucy begon het koud te krijgen door het water. Misschien kon ze op de toiletten haar kleren drogen? Normaal kende ze door wel eentje voor. "Kom je even mee naar de toiletten? Ik ga mijn kleren drogen." Lucy stond al meteen recht en voelde zich meteen opgevrolijkt. Wat was ze blij dat ze Alex had leren kennen. Afwachtend keek ze Alex aan.

"Arend, en jij?" Alex grinnikte even een lekker tussendoortje dus voor moi de snow fox gahahahahaha!!!! Alex zag hoe het meisje begon te rillen. "Kom je even mee naar de toiletten? Ik ga mijn kleren drogen." Lucy stond al meteen recht en voelde zich meteen opgevrolijkt. Alex ging rechtstaan en keek zuur. Ooh nee! Ik laat mijn vrienden zo niet langer rondlopen of mijn naam is niet Axellle,Marie-louse,Fransien,Ellen, Katrien,Bertreise Russo! Voor lucy kon tegenspruttelen had Alex haar al bij haar arm meegesleurd naar haar kamer. Ze gooide direct haar inloopkast open en duwde een paar jurkjes in Lucy's handen. Aantrekken!!! Riep ze terwijl ze naar een pashokje aan de hoek van haar kamer wees. Terwijl Lucy zich omkleedde pakte ze haar "mini" make-up koffer die bijna haar heel bed in beslag nam. Lucy kwam uit het pashokje met één van Alex lievelings (en kotste kleedjes) Veel beter! riep ze enthousiast. Nog voor Lucy iets kon doen duwde ze haar op haar bed en pakte haar make-up erbij om de puisten te camoufleren en haar ogen te accentueren. Na een halfuur was ze klaar. En nu mag je jezelf gaan bewonderen in de spiegel zei ze met een uitgeputte stem terwijl ze nu zelf op haar bed neerplofte.

Alex stond recht en bekeek haar zuur. Had ze misschien iets verkeerds gezegd? Ooh nee! Ik laat mijn vrienden zo niet langer rondlopen of mijn naam is niet Axellle,Marie-louse,Fransien,Ellen, Katrien,Bertreise Russo! Vrienden? Waren ze vrienden? voor ze iets kon zeggen, werd ze helemaal meegesleurd naar Alex's kamer. Lucy bewonderde de luxuese kamer. Meteen werd er een kleedje in haar handen geduwd en werd ze naar een pashokje gestuurd. Aantrekken!!! Riep ze. Lucy deed wat Alex zei en kleedde zich om. Het kleedje was beeldschoon, maar best kort. Toen ze het aan had en uit het paskotje kwam, lag Alex's bed vol make-up. Veel beter! Alex klonk heel enthousiast. Nog voor ze iets kon zeggen, werd ze alweer meegesleurd. Lucy werd helemaal geschminkt, het duurde wel een half uur. Haar haren lagen er ondertussen ook weer fatsoenlijk bij. En nu mag je jezelf gaan bewonderen in de spiegel Lucy schuifelde angstig naar de spiegel, als er één ding was waar ze een hekel aan had, was het een spiegel. Toen ze in de spiegel keek, zag ze een mooi meisje. Lucy keek verbaasd naar Alex. "Ben ik dat?" Vroeg ze verwonderd. Lucy kon haar ogen niet geloven, ze was zo mooi tegenover vroeger.

oen ze in de spiegel keek, zag ze een mooi meisje. Lucy keek verbaasd naar Alex. "Ben ik dat?" Vroeg ze verwonderd. Alex hief haar hoofd even op en zei met een sarcastische stem: Nee de kerstman! Wat denk je zelf Lucy je bent echt mooi hoor als je de juiste kleding draagt. Alex liet haar hoofd weer vallen in het donskussen. Maar praatte toch verder. Weet je mischien moeten we samen een cheerleading squad oprichten. Je weet toch wel wat cheerleaden is hè?Je wist maar nooit met mensen die geen verstand hadden van mode. Ze hoopte natuurlijk wel dat ze wist wat het was anders mocht ze nog lang gaan praten.

Nee de kerstman! Wat denk je zelf Lucy je bent echt mooi hoor als je de juiste kleding draagt. Lucy lachte kort om Alex's grapje. "Dankje." mompelde ze. Lucy had nog nooit een complimentje gekregen. Weet je mischien moeten we samen een cheerleading squad oprichten. Je weet toch wel wat cheerleaden is hè? Lucy keek verbaasd. Het was net een droom, misschien was het wel droom. Haar twee wensen kwamen uit, eigenlijk waren het er drie; een vriendin hebben, mooi zijn en cheerleaden. "Het lijkt me fantastisch." Stamelde ze. Dan kon ze misschien ook de pesters beetnemen, niet met geweld ofzo, maar gewoon laten zien wat er van haar geworden was. Lucy glunderde helemaal van de pret. Er was alleen één klein probleempje, ze wist niet hoe ze moest cheerleaden. "Alleen, ik heb het wel nog nooit gedaan." Zei ze verlegen.

"Het lijkt me fantastisch." Stamelde ze. Alix lachtte tevreden op haar bed. "Alleen, ik heb het wel nog nooit gedaan." Zei ze verlegen. Alex sprong recht. Dan hebben we veel werk te doen! Geografie outfits muziek sexy sporters.... Ze liep naar haar inloop kast en gitste er een pakje uit. Ze ging naar het pashokje en op 2 minuten stond ze voor Lucy met pompoms in haar handen en haar cheerleading pakje aan. Ze plugde haar Ipod in de boxen en er kwam een zelf geschreven liedje uit. Alex duwde een paar pompoms in Lucy's handen. Doe me gewoon na! Riep ze terwijl ze klaar ging staan. Ze danste weelderig mee op de muziek en deed een paar ingewikkelde gymnastieke oefeningen. Ook deed ze een paar cheers. We are hot , Sexy and dance a lot!!! We are the cheerleaders yay! Toen het nummer gedaan was bleef ze doodstil staan.

Dan hebben we veel werk te doen! Geografie outfits muziek sexy sporters.... Alex verdween in het pashonkje en kwam eruit met een cheerleading pakje en pompoms. Ze plugde iets vreemds in haar boxen en opeens begon er een liedje te spelen. Zou ze het zelf geschreven hebben? Haar stem kwam er althans in voor. Opeens kreeg ze een paar pompoms in haar handen geduwd. Doe me gewoon na! Lucy probeerde, maar het ging maar stijfjes. We are hot , Sexy and dance a lot!!! We are the cheerleaders yay! Toen bleef ze doodstil staan. Lucy deed haar na, alleen stond ze misschien een beetje te formeel. Haar borst veel te fel naar voor, haar kin omhoog, haar rug kaarsrecht. Daarna kuchte ze. "Hmm, niet zo goed zeker?" Ze kon het aflezen van Alex's gezicht. Cheerleaden was moeilijker dan ze dacht.

"Hmm, niet zo goed zeker?" Ze kon het aflezen van Alex's gezicht. Cheerleaden was moeilijker dan ze dacht. Alex zuchte. Niet zo super nee. Alex moest iets verzinnen,iets zodat Lucy het losser deed iets waardoor ze geen keus had iets dat haar dwong om er volledig voor te gaan. Alex kreeg een duivelse grijns op haar gezicht. Ze nam haar Ipod en Lucy mee naar de gang waar ook jongens rondliepen. Ze deed de speler aan en riep luid. Kom allemaal kijken naar het nieuwe cheerleader team! Toen deed ze de muziek aan en begon ritmisch te dansen. Ze deed alles heel zwoel en sexy. Ze zag dat een paar jongens hun aangaapte Alex lette niet echt meer op Lucy maar ze wist bijna zeker dat ze het goed deed.


[Jonathan mag joinen (als ie wilt)]

Alex zuchte. Niet zo super nee. Ze merkte dat Alex nadacht over iets, wat wist ze niet. Alex kreeg een duivelse grijns op haar gezicht. Lucy merkte al dat er iets niet pluis was. Alex nam haar en het rare ding mee de gang op. Lucy merkte op dat er veel jongens waren. Alex zette het liedje op en begon te dansen. Lucy twijfelde eerst, maar uiteindelijk had ze geen keus, al de jongens begonnen hun aan te kijken. Tgen haar zin begon ze mee te dansen. Opeens verdween al haar verlegenheid en stijfheid. Haar Italiaans gevol voor ritme kwam terug en ze danste soepel en zwoel. Alles rondom haar werd zwart, alleen zij bestond nog. Opeens leek haar verlegenheid wel verdwenen. Lucy hoorde een aantal jongens fluiten en ritmisch mee klappen. Een glimlach verscheen op Lucy's gezicht.

Alex keek even achter zich en zag Lucy helemaal opgaan in de muziek. Wat was het toch handig om Italiaans te zijn. Alex kon er niets aan doen maar begon spontaan te zingen ze zong een ingewikkeld iteliaans liedje en gooide haar pompommen in het publiek in een blonde jongen ving ze op en ze kon haar ogen even niet van hem afhouden hij was prachtig. Ze danste en zong het liedje nog uit samen met Lucy en ging toen naar Lucy toe. Oeh! Kanjer op twaalf uur. Ze wees naar met haar ogen naar de blonde jongen die tegen de muur leundde. Ze wilde wel eens graag met hem praten. Wens me geluk Lucy zei ze met een knipoog. Ze liep heupwiegend op de jongen af. Mag ik mijn pompoms terug alsjblieft? Vroeg ze poeslief.

Alex begon te zingen, en Lucy zong spontaan mee. Daarna kwam ze naar haar toe. Oeh! Kanjer op twaalf uur. Wens me geluk Lucy Lucy knikte. "You can do it girl." zei ze met een knipoog. Alex stapte naar de jongen toe en toen stond Lucy daar, alleen, omringd door leerlingen die aan het kijken waren. Iedereen wilde maar meer en meer. Lucy wist niet wat doen om hun te entertainen. Er was maar één ding dat ze nog kon doen, zingen. Lucy had het zangtalent van haar moeder geërft. Maar ze deed het niet graag. Lucy begon een prachtig lied te zingen, een lied zo mooi als het lied van een nachtegaal. Toen het lied gedaan was, stond Alex nog steeds bij de jongen, Lucy wist echt niet meer wat doen en bleef gewoon doodstil staan en keek Alex aan. Hopelijk kwam ze snel terug.