free racing

Hij had zijn dure jogging broer aan en een kort T-shirt en liep zo naar buiten. Het was koud maar hij voelde er niks van. Dit is echt een goede voordeel om een tijger te zijn, door al het dikek vacht dat onder zijn huid zit voelde hij geen kou. Eron begon lichtjes te rennen door de velden en dat voelde erg goed, hij merkte bijna niks van de sneeuw onder zijn voeten. Zijn gezicht stond strak en geconcerteerd op zijn ademhaling. Toen hij misschien 10 rondjes had gemaakt liep hij naar een bankje en ging daar zitten om even te rusten. Meteen vlogen de beelde van Luna in zijn hoofd en hij nam een slok van het ijskoude water uit een flesje. Dit deed hem goed en zijn spieren ontspande zicht zonder enige moeite. Erons tong gleed van binnen langs zijn tanden en hij voelde aan zijn hoektanden die aardig scherp waren...Hij ahd al dagen niet meer gejaagd en zijn lichaam wou het te graag waardoor hij zich nauwelijks kon beheersen.

Lucy was even op pad zonder Alex en haar verlegenheid keerde terug. Ze zag er tenminste al wel beter uit. Ze besloot om maar eens de school te verkennen. Het was koud en er lag een licht laagje sneeuw. Lucy had zich goed, warm gekleed en wandelde wat rond; In de verte zag ze een looppiste. Er was maar één jongen aan het lopen, hij had lichtbruin haar en helder blauwe ogen. Lucy besloot om maar toe te kijken en zag dat de jongen op een bankje ging zitten en wat water dronk. Dit was haar kans. Verlegen ging ze naar hem toe. "Hoi, dat zag er goed uit." Lucy begon heel hard te blozen en had zin om zich om te draaien en weg te gaan. Met knikkende knieën stond ze voor de knappe jongen. Had hij het niet koud in dat T-shirt? Het sneeuwde! Maar je zag er wel duidelijk zijn spieren in.

Hij zag heo een meisje zijn kant op kwam en knikte even als begroeting wanneer hij dronk. "Hoi, dat zag er goed uit." Lucy begon heel hard te blozen en had zin om zich om te draaien en weg te gaan. Met knikkende knieën stond ze, Eron haalde zijn flesje van zijn mond en veegde met de rug van zijn hand zijn mond af. 'bedankt...Mijn naam is Eron en die van jou.' vroeg hij beleefd en schon een stukje op bij de bank en klopte naast zich dat ze kon komen zitten. Het meisje was duidelijk verlegen maar dat kon hem niks schelen en als dat wel kon schelen dan zou hij haar ook niet verjagen daar was hij te goed voor opgeleid.

'bedankt...Mijn naam is Eron en die van jou.' Eron. Herhaalde ze in haar hoofd en prente zijn gezicht in haar hoofd. Hij klopte de bank af en ze ging naast hem zitten. "Lucy Romano, ik ben nieuw." zei ze wat onzeker. "Maar dat had je zeker ook wel door." mompelde ze er nog wat achter. Soms had ze zin om gewoon weg te vliegen als ze dingen deed waar ze spijt van had, zoals nu. Ze was een gesprek begonnen met een jongen die ze niet eens kende. Lucy kreeg het heel warm, door haar verlegenheid. Was Alex hier maar. Dacht ze. Misschien moest ze gewoon doen wat Alex zou doen. "In het hoeveelste zit jij?" vroeg ze om de stilte te doorbreken, van stilte werd ze alleen maar zenuwachtiger. Stilte liet haar alleen maar twijfelen of ze wel interessant genoeg was, maar van gesprekken werd ze zenuwachtig en wist ze nooit wat zeggen. Behalve als ze een tijdje bezig was. Lucy probeerde zo kalm en minst verlegen mogelijk te zijn.

"Lucy Romano, ik ben nieuw." zei ze wat onzeker. "Maar dat had je zeker ook wel door." mompelde ze er nog wat achter. En de jonge grinnikte even en nam nog een slok van zijn water en keek haar daarna onderzoekend aan. Dit meid was heel erg onzeker "In het hoeveelste zit jij?" vroeg ze om de stilte te doorbreken, '6e jaar en ik ben ook hier nieuw.' Zei hij beleefd en keek om zich heen, hij wou jagen en niks anders. Zijn gedachte dwaalde steeds op jagen of Luna. 'Zo en heb je al nieuwe mensen ontmoet.' vroeg hij afwezig en keek of hij ergens een bos kon ontdekken. Zijn tijger instinct nam zijn lichaam gedeeltelijk over en Hij kreeg de ogen van een kat om beter te kijken.

'6e jaar en ik ben ook hier nieuw.' Lucy glimlachte. De jongen leek wel aan iets speciaals te denken. 'Zo en heb je al nieuwe mensen ontmoet.' Hij staarde naar het bos. Lucy zuchte en dacht even na. "Niet echt, ik heb alleen een meisje leren kennen, Alex, die me een hele make-over gegeven heeft en me heeft laten dansen op de gang." Ze grinnikte. Dat moest ze haar nog betaalt zetten. Soms als ze door de gang liep, floten een aantal jongens noog steeds lachend naar haar. Ze schaamde zich er enorm voor. "Heb jij al wat mensen leren kennen?" , vroeg ze nieuwsgierig. Haar verlegenheid was gedeeltelijk verdwenen. Dat gebeurde vaker als ze iemand ontmoette die een gesprek met haar wilde voeren. Opeens zag ze een sneeuwvlokje naar beneden dwarrelen. Het begon lichtjes te sneeuwen. Heel af en toe zag je eens een vlokje. Er lag toch al sneeuw genoeg? Lucy hield niet echt van sneeuw, het was zo koud. Als de zon scheen en het lekker warm was, hield ze ervan om te vliegen, het gaf haar een zalig gevoel.

"Niet echt, ik heb alleen een meisje leren kennen, Alex, die me een hele make-over gegeven heeft en me heeft laten dansen op de gang." Ze grinnikte. Hoorde hij afwezig en knikte even 'ik heb paar jongens over die actie horen praten.' Uiteindelijk wende hij zijn blik van het bos en hoorde het meisje iets vragen "Heb jij al wat mensen leren kennen?" , vroeg ze nieuwsgierig. 'eeuh ja i kheb paar leuke mensen ontmoet.' Bij die worden glimlachte hij in zich zelf en zag hoe een sneeuwvlokje op zijn huid lande en smolt. Blijkbaar was zijn temperatuur gestegen naar die van een tijger. 'en jij vind het zeker vreselijk als jongens aan jou aandacht besteden.' Zei hij naar het meisej toe en keek haar recht in de ogen.

'eeuh ja i heb paar leuke mensen ontmoet.' Ze knikte. 'en jij vind het zeker vreselijk als jongens aan jou aandacht besteden.' De jongen keek haar recht in de ogen en ze brak meteen het oogcontact af. Meteen daarna verontschuldigde ze zich. "S-sorry, maar ik dat niet. En tja, wat jongens betreft. Ik praat normaal niet echt met andere mensen." Ze zuchte diep. "Ik werd vroeger namelijk gepest." Lucy voelde tranen naar boven komen, maar die slikte ze meteen weer in. Ze wilde niet dat anderen haar zagen wenen, het was zwak. Of dat was toch wat ze ervaren had als ze huilde. Meteen veegde ze het traanvocht weg, hopelijk had hij niets gemerkt. Vroeger gebeurde het vaak dat ze altijd meteen wegvloog als ze gepest werd, maar dat maakte het alleen maar erger. Opeens dacht ze weer aan de pesters, de pesters die een bekertje water naar haar gegooid hadden. Gelukkig had ze toen Alex leren kennen. Ze zuchtte diep.

"S-sorry, maar ik dat niet. En tja, wat jongens betreft. Ik praat normaal niet echt met andere mensen." Ze zuchte diep. "Ik werd vroeger namelijk gepest." Eron zag aan haar houding dat ze bijna gingen uit barsten met huilen dus sloeg hij automatisch zijn hand over haar schouder en trooste hij zachtjes 'de meeste hebben dit wel meegemaakt Luc dus je bent niet de enige.' Hji werd vroeger ook wel gepest door dat hij zich altijd netjes gedroeg en nette kleren aan had maar uiteindelijk waren ze er mee opgehouden toen ze merkte dat hij wel aardig sterk was voor zijn leeftijd. Ook zijn zusje werd gepest in het begin omdat ze altijd netjes was en niet graag met barbie's speelde en zo als gewoonlijk had hij haar geholpen uit haar probleem.

'de meeste hebben dit wel meegemaakt Luc dus je bent niet de enige. Hij sloeg zijn arm over haar heen. Ze schrok even, maar liet niets merken. Ze probeerde de gedachtes uit haar hoofd te bannen, maar het lukte niet. Ze moest haar hart kunnen luchten, al die tijd had ze alles opgekropt. Onbewust sloeg ze haar armen stevig om hem heen en begon te snikken. "Ik haat ze! Ik haat ze allemaal!" ze snikte verder. "Waarom namen ze mij? Ik kon er toch niets aan doen dat mijn ouders verdomme arm waren?" Lucy was zich even niet meer bewust van dat ze zich vastgeklampt had aan de jongen naast hem. Maar het voelde zo goed om haar hart te kunnen luchten. "Wacht maar! Ze zullen ervoor boeten! Op een keer pik ik hun ogen eruit met mijn snavel!" Lucy wist even niet meer weer ze mee bezig was. De jongen voelde aan als haar broer, die ze nooit gehad heeft.

"Ik haat ze! Ik haat ze allemaal!" ze snikte verder. "Waarom namen ze mij? Ik kon er toch niets aan doen dat mijn ouders verdomme arm waren?" Lucy was zich even niet meer bewust van dat ze zich vastgeklampt had aan de jongen naast hem. Maar het voelde zo goed om haar hart te kunnen luchten. "Wacht maar! Ze zullen ervoor boeten! Op een keer pik ik hun ogen eruit met mijn snavel!" Hij streelde zachtjes haar haar en liet haar rustig uit huilen, alleen dit keer zou de meisje het daarna niet opwarmen zo als Luna had gedaan maar dat kon hem niks schelen 'Luc je mag je gedachten nooit vervuilen met wraak gedachten. En dan mach zo ene mooie meid zeker niet doen.' Zijn hart bonkte rustig en hij voelde hoe natter zijn shirt werd maar probeerde het te negeren.

Hij streelde zacht haar haar, het kalmeerde haar. 'Luc je mag je gedachten nooit vervuilen met wraak gedachten. En dan mach zo ene mooie meid zeker niet doen.' Ze kalmeerde van zijn bonkende hart. Toen ze gekalmeerd was liet ze hem los. "Bedankt. Ohneeh, je shirt. Sorry daarvoor." Toen drong het tot haar door dat ze geen waterproof mascara op had. Ze zuchtte en keek de jongen aan. "Laat me raden, ik zie eruit als een pandabeer?" zei ze serieus. Daarna moest ze lachen. Even later dacht ze eraan dat ze een spreuk kende om te drogen. Ze nam haar staf uit haar laars en wees naar zijn shirt met de staf. "Sicca cito." mompelde ze. Meteen was zijn shirt droog. Ze grinnikte. "Dat had ik je nog te goed." zei ze knipogend.






(EDIT BY Luna: Gelieve weer 5 regels te posten )

"Bedankt. Ohneeh, je shirt. Sorry daarvoor." hoorde hij Lucy zeggen keek even aar de vlek en daarna naar haar gezicht en moest even glimlachen, die meid had geen water proef op dus was haar mascara uitgelopen. "Laat me raden, ik zie eruit als een pandabeer?" zei ze serieus. Daarna moest ze lachen. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht en pakte een doekje die hij in zijn zak had liggen en gaf het aan Lucy 'Dat maakt niet uit, zo lang je ogen lachen is ieder meisje mooi.' Zijn stem was rustig en hij zag hoe ze haar staf op zijn T-shirt wees "Sicca cito." mompelde ze. Meteen was zijn shirt droog. Ze grinnikte. "Dat had ik je nog te goed." zei ze knipogend. En hij glimlachte lichtjes, het was een lieve meid die een goede jonge verdiende maar zeker niet hem, hij had nooit echt een hele lange relatie met iemand gehad. Zijn hoogste was een jaar maar dat doet er niet toe, het probleem was hij troosten elke meid die hij niet kende en daardoor werden meiden jaloers omdat ze dachten dat hij op een andere was. 'Zullen we een stukje wandelen in het bos?' de vraag was nog eerder uit zijn mond gekomen dan hij wou maar hij had het gezegd dus kon hij niet meer terug.

'Zullen we een stukje wandelen in het bos?' Opgewekt stond Lucy recht. "Waarom ook niet?" Lucy keek even op haar horloge, het was nog een kwartier tot haar vrije uurtje voorbij was. Daarna had ze verweer tegen dark magic, ze haatte dat vak. Ze wist heus wel hoe ze zich moest beschermen. Lucy keek naar het bos en zag perfect wat er in de verte gebeurde. Was het nu haar verbeelding, of liep daar nu griffioen rond? Waarschijnlijk haar verbeelding. Lucy keek weer naar Eron die ondertussen ook rechtstond. Voor het eerst keek ze even in zijn ogen, die best wel speciaal waren. Het was handig om anderen hun ogen te kennen, als ze dan een dier zag, dat ze het zomaar ging aanvallen. Lucy volgde Eron naar het bos. "Van waar kom jij eigenlijk?" , vroeg ze nieuwsgierig. Zij zelf wist niet van waar ze kwam, wat ze wel wist dat ze van dreumelland kwam. Bah, dreumels. Het zijn de meest vreselijkste wezens ter wereld.

"Waarom ook niet?" Hij zag hoe ze naar haar klokje keek en daarna naar het bos, de jonge stond zonder enige moeite op en begon al te lopen. Zijn voeten waren nog sneller dan zijn eigen hoofd. "Van waar kom jij eigenlijk?" , vroeg ze nieuwsgierig. Hij keek over zijn schouder en beantwoorde haar vraag 'me ouders zijn vol bloed tovenaars net als me hele familie en ons achter naam is hier best bekend en dat wouden mijn vader en moeder neit dus woonde we in de dreuzel wereld in Rome.' Zijn stem was kalm en zijn ogen doorspeurde de bos om te kijken of er prooi in de buurt was maar jammer genoeg was dat het geval niet.


(EDIT by Luna: Gelieve weer 5 regels te posten )

'me ouders zijn vol bloed tovenaars net als me hele familie en ons achter naam is hier best bekend en dat wouden mijn vader en moeder neit dus woonde we in de dreuzel wereld in Rome.' Eron keek om zich heen. Lucy moest grijnsen, Rome, daar kwam haar achternaam van. Lucy Romano, maar zelf kwam ze niet van Rome. Lucy kwam van Firenze. "Dat is toevallig, ik kom van Firenze uit Italië, mijn over-overgrootouders kwamen wel uit Rome." Ze glimlachte en merkte dat de jongen nog steeds het bos afspeurde. Misschien zijn shape-shifter instinct? "Wat voor shape-shifter ben je eigenlijk? Ik denk een roofdier aangezien je het bos aan het afspeuren bent." Lucy giechelde. Het was best grappig om te zien hoe hij het bos bestudeerde. Zij zelf was ook een roofdier, alleen dan met vleugels. Zij was de koning van de lucht, een arend.

"Dat is toevallig, ik kom van Firenze uit Italië, mijn over-overgrootouders kwamen wel uit Rome." Ze glimlachte en merkte dat de jongen nog steeds het bos afspeurde. Misschien zijn shape-shifter instinct? "Wat voor shape-shifter ben je eigenlijk? Ik denk een roofdier aangezien je het bos aan het afspeuren bent." Lucy giechelde. En Eron stopte met lopen en keek haar met zijn ogen aan, nog steeds beleefd maar zijn tijger instinct nam zijn licaam al gedeeltelijk over 'iK ben een tijger met als me hele familie.' Zijn stem was rustig en beleefd zo als altijd. 'En jij bent zeker een vogel met goede ogen.' Zei hij plagerig en keek verder in het bos.

'Ik ben een tijger net als me hele familie.' Ze glimlachte. Best fijn als de hele familie hetzelfde dier is, toch? 'En jij bent zeker een vogel met goede ogen.' Lucy lachte kort. "Inderdaad." Daarna kneep ze haar ogen tot spleetjes en keek Eron aan. Ze bleef staan en kruiste haar armen over elkaar heen. "Als je het waagt me te proberen op te eten, pik ik je ogen eruit." Lucy moest veel moeite doen om niet in lachen uit te barsten. "Ik waarschuw je, ik heb een heeeeeeeeeeeeeeeeeeel scherpe snavel, dus ik zou het maar niet wagen." Zei ze met haar nog steeds gemaakt strenge stem. Ondertussen was het nog zeven minuten voor haar vrije uurtje voorbij was. Maar zo erg zou het niet zijn als ze een klein beetje te laat zou komen. Er was toch tijd zat, er was nog een hele dag voor de boeg. Alhoewel, een hele misschien nu ook weer niet. Iets minder dan een halve. Na school zou ze nog eens afspreken met Alex om samen wat te gaan doen, Lucy keek er al helemaal naar uit.

"Inderdaad." Daarna kneep ze haar ogen tot spleetjes en keek Eron aan. Ze bleef staan en kruiste haar armen over elkaar heen. "Als je het waagt me te proberen op te eten, pik ik je ogen eruit." Lucy moest veel moeite doen om niet in lachen uit te barsten. "Ik waarschuw je, ik heb een heeeeeeeeeeeeeeeeeeel scherpe snavel, dus ik zou het maar niet wagen." Zei ze met haar nog steeds gemaakt strenge stem. Nonchalent haalde de jonge zijn schouders op 'Sorry lucy maar vogels staan niet in mijn menu.' Hij keek naar de bruine ogen en zag zich zelf, zijn haar was alweer warrig en een zucht ontsnapte zijn mond. 'Wil je even blijven staan en niet knipperen?' zei hij rustig en haalde zijn hand over zijn haar tot het weer goed was. Eron gebruikte de ogen als een spiegeltje om het in een model te zetten.