sneaky problems

kuste haar zacht en teder. Daarna opende hij glimlachend zijn ogen en streelde haar wang. Hij boog zich een beetje en kuste haar opnieuw. Zijn handen gleden naar haar middel. Ze voelde hoe zijn warme gespierde armen rond haar sloegen en ze gennoot van zijn kus. "Ik hou zielsveel van je." Fluisterde hij in haar orr met zijn ogen nog steeds gesloten. Alex sloot haar ogen en gaf hem een lange sensuele kus zo eentje waarna ze allebij naar adem moesten snakken. Toen loste ze haar kus en ging ditmaal naar zijn oor. Ik hou meer van jouw schat. Ze was echt héééél blij met Jonathan hij was héél knap maar dat was niet het enige wat ze zo leuk aan hem vond zijn innerlijk was nog duizend maal mooier dan zijn uiterlijk.

Alex kuste hem sensueel. Hij moest bijna naar adem snakken. Daarna gleden haar lippen naar zijn oor. Ik hou meer van jouw schat. Hij glimlachte tevreden en dacht er opeens aan dat er morgen een valentijnsbal was. "Wil je mijn valentijn zijn?" vroeg hij. Je kon in zijn stem horen dat hij een klein beetje verlegen was. Dat hij bang was dat er een nee zou volgen. Hij kende haar misschien nog maar pas, maar hij hield nu al zielsveel van haar. Zij was het mooiste meisje dat hij kende en niemand zou haar kunnen vervangen. Alex was lief, grappig, schattig, eerlijk en oprecht. Bovendien was ze ook nog eens heel mooi, maar haar innerlijk was het mooiste. Hij wist dat zij hem zou steunen in moeilijke tijden, wat er ook gebeurde.

(flut )

Hij glimlachte tevreden en dacht er opeens aan dat er morgen een valentijnsbal was. "Wil je mijn valentijn zijn?" vroeg hij. Je kon in zijn stem horen dat hij een klein beetje verlegen was. Dat hij bang was dat er een nee zou volgen. Alex ging bovenop hem zitten en lachtte een geheimzinnig lachje. Mischien.... Ze zzag zijn ogen groot worden en ze sprong lachend van hem af richting haar raam. Ze deed het open en riep over haar schouder. Maar dan moet je me eerst wel te pakken krijgen sweetie! Ze sprong uit haar raam (gelukkig lag haar kamer op de eerste verdieping) En begon te rennen ze bleef expres mens zodat Jonathan haar kon inhalen en haar kon horen lachen. Ze liep op blote voeten en nog steeds in haar korte rode kleedje.

Mischien.... Zijn ogen werden groot en zijn gezicht werd knalrood van schaamte. Alex liep naar haar raam. Maar dan moet je me eerst wel te pakken krijgen sweetie! Hij grinnikte en was blij dat ze het niet meende. Alex sprong uit haar raam en begon te rennen. Meteen sprong Jonathan achter haar aan. Alex moest lachen, dat kon je duidelijk horen. Meteen haalde hij haar in. Hij sloeg zijn armen over haar heen zodat ze allebij struikelde. Jonathan zorgde ervoor dat hij de klap op vangde en samen rolde ze over het gras. Jonathan moest lachen, zo'n pret had hij nog nooit gehad. Jawel, één keer. Samen met zijn ouders, maar aan die tijd dacht hij liever niet terug. Ookal bleef het hem achtervolgen. Hij had het zelf niet door, maar hij was gestopt met lachen en staarde wat voor hem uit. Opeens drong het tot hem door, hij was een wees. Verstijfd zat hij in het gras naar de bomen te kijken. Zijn ogen werden stilaan rood.

Alex lachtte nog steeds en hoorde Jonathan aankomen rennen. Hij was ongeloofelijk snel en had haar zo ingehaald (en nee ze is niet sloom) Ze probeerde hem nog te ontwijken maar zijn sterke armen sloegen om haar middel als twee grijpklauwen. Ze vielen bijde maar hij ving alle klappen voor haar op. Ze zag hoe hij lachtte en hoeveel plezier hij had. Daar werd ze heel gelukkig van. Maar plots veranderde zijn stemming hij stopte met lachen en staarde voor zich uit terwijl zijn ogen rood kleurde. Alex begreep het niet wat had hij plots. Ze nam zijn hoogd tussen haar twee handen en keek hem aan. Jonathan wat is er? Heb je pijn? Deed ik iets verkeerd? Vroeg ze met een licht paniekerige stem. Waarom was hij plots zo triest terwijl ze net zo'n lol gehad hadden? Ze kon zich niets onaangenaams herinneren. Maar haar mening was natuurlijk nogal subjectief ze voelde zich altijd gelukkig als Jonathan er was.

Alex nam zijn hoofd tussen haar handen. Jonathan wat is er? Heb je pijn? Deed ik iets verkeerd? Hij zuchtte. "Het heeft niets met jouw te maken, het is gewoon... Dit moment laat me denken aan vroeger, de tijden met mijn ouders..." Hij slikte voor het volgende dat ging komen. "E-en mijn O-opa." Stotterde hij. Zijn pupillen werden klein van angst. Het leek wel alsof hij naar het verleden geteleporteerd werd. Hij zag hoe het bloed van zijn grootvader alle kanten op vloog. Hij zag zijn kop voor hem. Een traan rolde uit zijn ooghoek. Hij zag alles perfect voor hem gebeuren. Het leek wel echt, alsof het nu gebeurde. Zijn lijf begon te trillen, te trillen van angst. Hij was zich niet meer bewust van alles wat rondom hem gebeurde. Jonathan bleef maar voor zich uit staren en reageerde niet meer. Hij leek wel gehypnotiseerd.

Hij zuchtte. "Het heeft niets met jouw te maken, het is gewoon... Dit moment laat me denken aan vroeger, de tijden met mijn ouders..." Hij slikte voor het volgende dat ging komen. "E-en mijn O-opa." Stotterde hij. Zijn pupillen werden klein van angst. Alex zag hoe zijn ogen vernauwden en ze knuffelde hem. Ze wist niet wat er zo erg zo traumatiserend was aan zijn jeugd. Eigenlijk wist ze bijna niets van hem. Ze knuffelde hem en had zo'n medelijden,het was zo een sterke emotie dat ze in een vos veranderde. Ze kroop op zijn schouder en gaf hem likjes. Hij moest weer vrolijk worden hem zo te moeten zien brak haar hart gewoon. Degene van wie ze zo hield mocht geen pijn lijden.

Alex knuffelde hem en veranderde in een vos. Ze kroop op zijn schouder en gaf hem likjes. Hij keek haar aan en probeerde nog te glimlachen. "Maar jij bent nu alles wat telt, jij bent mijn alles. Ik ben echt blij dat ik jou heb leren kennen." Hij streelde haar pluizige wangen. Wat was haar shapeshifter vorm toch schattig. Hij begon het wat fris te krijgen en snoof. Hij stond recht en nam Alex op Hij grinnikte. "Hoi kleintje, laten we naar binnen gaan." Hij moest lichtjes lachen en wandelde met Alex in zijn armen terug naar haar kamer. Hij zette haar op de vensterbank en sprong zelf, soepel naar binnen. Toen Alex ook binnen was, sloot hij het raam weer. "Beter" zuchte hij tevreden. Hij strekte zich uit en liet zich met een plof in Alex's bed vallen. Jonathan wachte rustig af op Alex, tot ze zou komen.

Hij keek haar aan en probeerde nog te glimlachen. "Maar jij bent nu alles wat telt, jij bent mijn alles. Ik ben echt blij dat ik jou heb leren kennen." Hij streelde haar pluizige wangen. Ze ronkte van blijdschap. Ze wilde hem nu graag kusjes geven maar haar emoties waren nog te heftig om weer terug te kunnen veranderen. Hij begon het wat fris te krijgen en snoof. Hij stond recht en nam Alex op Hij grinnikte. "Hoi kleintje, laten we naar binnen gaan." Hij moest lichtjes lachen en wandelde met Alex in zijn armen terug naar haar kamer. Alex liet zich helemaal hangen in zijn sterke armen en ronkte nog steeds. Hij zette haar op de vensterbank en sprong zelf, soepel naar binnen. Toen Alex ook binnen was, sloot hij het raam weer. "Beter" zuchte hij tevreden. Hij strekte zich uit en liet zich met een plof in Alex's bed vallen. Jonathan wachte rustig af op Alex, tot ze zou komen. Alex sprong in een hoekje onder haar badjas en veranderde terug ze knoopte hem dicht en ging tegen Jonathan aanliggen. Ze keek naar de hemel van haar bed en zei met een rustige stem. Je hoeft je nooit meer zo elendig te voelen. Dat laat ik niet toe.

Alex kwam terug in een badjas en ging naast hem liggen. Je hoeft je nooit meer zo elendig te voelen. Dat laat ik niet toe. Hij keek haar glimlachend aan. "Ik beloof het je." Hij streelde met zijn vingers door haar haren. "Hmmmm, je haar ruikt goed." Zij hij tevreden met gesloten ogen. Opeens hoorde hij ergens voetstappen richting Alex's haar kamer. "Waar is de ontzichtbaarheidsmantel?" Vroeg hij stil. Meteen 'vloog' hij naar de plaats die Alex hem gezegd had. Meteen deed hij de mantel om en hij was helemaal ontzichtbaar geworden. Net optijd, want hij hoorde het gepiep van de deur die open ging. Jonathan hield zijn adem in. Hij bewoog zich niet. Af en toe ademde hij eens in of uit, maar dat hoorde je niet. Zonder geluid te maken, verplaatste hij zich richting het raam. Het was best grappig dat niemand hem kon zien.

Hij liep rond in de gangen om verliefde stelletjes te betrappen en te straffen. Bij valentijn kon hij altijd veel straf uitdelen. Daarom hield hij van deze dag oké hij moest soms bijna overgeven van het kleffe gedoe maar die idiote studenten straf geven was het allemaal waard. Hij liep door de meisjes gangen en Plakte zijn oor tegen iedere deur om te horen of hij een jongens stem kon horen. Hij had al bijna de hele hal afgelopen en eindelijk hoorde hij een jongensstem. "Hmmmm, je haar ruikt goed." Hugo lachtte in zichzelf en zwikte de deur open. Aha! Riep hij luid terwijl hij de kamer afspeurde naar een jongen. Maar nergens was eentje te vinden. Zijn kat Miss Norks liep rond in de kamer opzoek naar de jongen van wie de stem afkomstig was maar ook zij vond niemand. Hugo liep naar het wijd open gezette raam. En bukte zich over de venster bank met zijn zeaklamp speurde hij het duister af maar nergens zag hij een jongen. Hij gromde. Verdomme! Hij is ontsnapt. Hij draaide zich naar het meisje dat op het bed zat. Ik weet dat hier een jongen was! Vertel mij zijn naam!

Hij keek haar glimlachend aan. "Ik beloof het je." Hij streelde met zijn vingers door haar haren. "Hmmmm, je haar ruikt goed." Zij hij tevreden met gesloten ogen. Opeens hoorde hij ergens voetstappen richting Alex's haar kamer. "Waar is de ontzichtbaarheidsmantel?" Vroeg hij stil. Alex schrok even ze had niet meer gedacht aan het risico van betrapping. Meteen 'vloog' hij naar de plaats die Alex hem gezegd had. Meteen deed hij de mantel om en hij was helemaal ontzichtbaar geworden. Net optijd, want hij hoorde het gepiep van de deur die open ging. Jonathan hield zijn adem in. Hij bewoog zich niet. Af en toe ademde hij eens in of uit, maar dat hoorde je niet. Zonder geluid te maken, verplaatste hij zich richting het raam. Jonathan was nog maar net weg toen de deur open vloog en de concièrge binnen stormde. Hij liep door haar hele kamer en ze knoopte haar badjas nog wat strakker dicht. Ze zag hoe hij uit haar raam staarde. Alex was blij dat Jonathan ontsnapt was. Hij gromde. Verdomme! Hij is ontsnapt. Hij draaide zich naar het meisje dat op het bed zat. Ik weet dat hier een jongen was! Vertel mij zijn naam! Alex schrok even maar fronste toen haar wenkbrauwen. Ik weet niet waar U het over heeft de enige "jongen" die in deze kamer is geweest bent U!!!

Alex schrok even maar fronste toen haar wenkbrauwen. Ik weet niet waar U het over heeft de enige "jongen" die in deze kamer is geweest bent U!!! Hij gromde. En ging zich niet gewonnen geven. Ik heb zijn stem gehoord! Zei hij kwaad. Maar het meisje hield de lippen stijf. Hij gromde nog harder. Als je mij zijn naam nu niet zegt jongedame.... Zei hij drijgend. Hij keek naar het meisje maar die sloot haar lippen nog harder. Hugo was hyet beu en greep het meisje bij haar pols. Eens zien wat Master Sykes van jouw ongehoorzaamheid denkt! Zei hij met zijn knorrige stem. Hij trok het meisje dat enkel gehuld was in haar nachtjanpon mee door de gangen naar het kantoor van de headmaster.