Why Is Life So Difficult?

Lucy begreep er niets van, ze was geliefd, gevreesd en populair. Een vriendin gaf haar geld omdat ze medelijden met haar had en haar ouders toch super reik waren, maar ze was steeds nog niet gelukkig. Met een plof zat ze op de boomstronk. Er lag nog een dun laagje sneeuw en het was best koud, er verschenen condens wolkjes rondom haar lippen. Bibberend wreef ze haar handen over elkaar. Misschien had ze beter wat handschoenen aangedaan. Het beetje zonlicht kon haar nog verwarmen, maar het was ook niet zo heel fel. Lucy dacht na, wat zou ze nog kunnen doen om zich gelukkig te voelen? Ze had toch zo goed als alles wat ze wilde? Maar ze bleef zich, diep vanbinnen, slecht voelen. Misschien lag het gewoon aan haarzelf. Ze voelde zich eenzaam en nam haar mp3, hij was nog van vroeger dus zag er best prehistorisch uit. Maar dat was het enigste dat ze ooit van haar ouders gehad had. Ze zocht naar een liedje en zette het op, Adele met Someone like you. Ze vond het een prachtig lied. Kon zij ook maar zo mooi zingen. Eigenlijk had ze het nog nooit geprobeerd. Maar dat ging ze ook niet doen, het enigste wat ze gezongen had, waren cheers. Niet dat het eigenlijk echt liedjes waren. Het geluid van voetstappen bracht haar uit haar gedachtes en ze keek in de richting van het geluid. Ze bleef rustig en ontspannen op de omgevallen boom zitten.

Ok, na die ene stresserende dag had hij even behoefte aan rust. Diep weggedoken in zijn jas leip Aswin naar de open plek. Die plek was bedoelt om te ontspannen of om je spreuken te oefenen, dus hij ging er dan maar vanuit dat daar niet veel mensen waren. De meeste leerlingen zaten waarschijnlijk gewoon aan het grote meer naar het water te kijken, of in de bibliotheek te studeren. Zijn blauwe ogen waren tot spleetjes geknepen door de wind die de hele tijd in zijn gezicht sloeg en zijn witte sneakers lieten lichte afdrukken achter in het gras. Witte sneakers, een jeansbroek en een t-shirt. Zijn standaard kleding in de winter en de zomer, ’s winters trok hij gewoon een vest en een jas bij aan. De wind sneed als een mes in zijn gezicht en liet zijn zwarte haren wat opwaaien, zorgde ervoor dat het nog minder in model zat dan anders. Het was koud, waarom was het zo koud? Kon het in de winter niet even warm zijn als in de zomer, zodat je er niet als een halve Eskimo moet bijlopen. Zijn ademhaling maakte kleine wolkjes in de lucht terwijl hij abrupt bleef staan. Zat daar nu echt serieus een meisje terwijl hij ervan uit gegaan was dat er absoluut niemand in de buurt ging zijn. O god, dit was dus al de tweede keer in twee dagen dat hij een fout maakte en dat was gewoon verschrikkelijk! Wat aarzelend liep Aswin verder en ging naast het meisje op de boomstronk zitten. “Hoi,” zei hij wat gespannen terwijl hij het meisje even bekeek. Dit paste niet bij zijn planning, dus moest hij maar wat improviseren. “Ik ben Aswin, aangenaam.” Zijn mondhoeken krulden lichtjes om terwijl hij zijn hand uitstak. Normaal zou deze redelijk warm moeten zijn, aangezien hij altijd met zijn handen in zijn zakken rondliep.

Er verscheen een jongen met zwart haar en blauwe ogen. Voor zover ze kon zien. Verder had hij witte sneakers, een jeansbroek en een jas. Wat hij onder die jas aan had, kon ze natuurlijk niet zien. De jongen naderde en ging naast haar zitten. “Hoi,” Ze glimlachte, of dat probeerde ze toch. Door de kou waren haar lippen moeilijker om te bewegen. “Ik ben Aswin, aangenaam.” Ze knikte, de jongen, genaamd Aswin, stak zijn hand naar haar uit. Ze schudde zijn hand die heel warm was, het voelde zalig. "Aangenaam, ik ben Lucy." Ze tuurde daarna het bos in. "In welk jaar zit jij?" vroeg ze om uiteindelijk de stilte te breken. Stilte liet haar twijfelen en dan werd ze verlegen. Geïnteresseerd keek ze de jongen aan. Hij was best aardig.

Toen het meisje zijn hand geschud had, stak hij deze terug in zijn zak en knikte toen ze zich voorstelde als Lucy. Ze had het zo te zien redelijk koud, wat ook niet zo heel erg moeilijk was. De wind die ervoor zorgde dat je vingers gevoelloos werden was inderdaad koud, zorgde er zelfs voor dat hij er zich aan ergerde. Aswin keek even naar zijn voeten en dacht terug aan zijn broertje, het kleine jongetje dat hij het ziekenhuis in had geslagen omdat hij heel zijn planning overhoop had gehaald. Dat was de verschrikkelijkste dag van heel zijn leven geweest. Zijn vader die dingen naar hem begon te schreeuwen terwijl zijn moeder stil in een hoekje aan het huilen was. Nee, ze konden niets meer met hem aanvangen, hadden zelfs gedreigd om hem in een jeugdinstelling te zetten. De dreigementen waren niet eens tot de jongen doorgedrongen. Hij was in shock geweest, had nooit gedacht dat hij zijn broertje ooit zo hard zou kunnen toetakelen. "In welk jaar zit jij?" De woorden van Lucy zorgde ervoor dat hij uit zijn gedachtengang werd gehaald en even keek hij haar met een flauwe glimlach aan. "Laatste jaar, jij?" Gewoon een leuk gesprek opgang proberen te krijgen. Zo moeilijk was dat toch niet? Het kon heel snel gedaan zijn, gewoon een paar vragen stellen en klaar. "Wat doe je zoal in je vrije tijd?" Soms kon hij redelijk verlegen zijn en op sommige momenten was hij gewoon veel te nieuwsgierig naar wat andere mensen deden buiten de lessen. Zo kon hij zijn planning beter maken, stuitte hij veel minder snel op verrassingen.

"Laatste jaar, jij?" Ze glimlachte. "Het vierde." Aswin vuurde een nieuwe vraag op haar af. "Wat doe je zoal in je vrije tijd?" Ze tuitte haar lippen en dacht na. "Cheerleaden, binnenkort begon in een cheerleadingteam samen met nog iemand. En voor de rest, ik maak lol met vrienden of ik ga ergens alleen zitten om na te denken. Zoals nu dus." Ze tuurde emotieloos naar de sneeuw. Nadenken, dat deed ze veel. Ze dacht na over het leven, over háár leven en waarom ze leefde. Maar nooit wist ze het antwoord. Hopelijk kwam ze dat snel te weten. "Wat voor dier ben jij?" vroeg ze uiteindelijk. Ze was blij dat ze eens alleen was met iemand waar ze zich niet als een bitch moest gedragen om vrienden te blijven. Bijna iedereen op school zag haar als een bitch, een gevoelloos meisje. Maar dat was allemaal schijn en bedrog, gewoon om niet weer gepest te worden, gewoon om niet opnieuw zelfmoord te willen plegen.

Vierde jaar, dus ze was twee jaar jonger dan hem. Iets dat je niet snel zou zeggen als je naar zijn lengte keek. De meeste jongens van zijn leeftijd waren groter dan een meter tachtig en hij liep hier rond met zijn een meter zeventig. "Cheerleaden, binnenkort begon in een cheerleadingteam samen met nog iemand. En voor de rest, ik maak lol met vrienden of ik ga ergens alleen zitten om na te denken. Zoals nu dus." Aswin glimlachte schaapachtig na die laatste woorden. Even alleen zijn om na te denken, iets wat hij bijna elke dag wel deed. "Met wie ga je zo'n club oprichten?" Niet dat hij echt interesse had om mee te doen aangezien hij helemaal niet flexibel was, maar het was wel leuk om zoveel mogelijk namen te kennen. Als hij die persoon dan eens per ongeluk zou tegenkomen wist hij dat ze een cheerleadster was. "Wat voor dier ben jij?" Dat was precies hetgeen wat iedereen op deze school wilde weten, wat voor dier je was. Een interessant onderwerp om over te praten, maar het werd nogal afgezaagd. "Een Siberische husky, zo eentje met zwart en wit." Zijn ogen glommen trots terwijl hij Lucy glimlachend aankeek. Een hond was gewoon een geweldig beest waar iedereen wel mee kon opschieten, mee kon spelen. Opzich was hij redelijk speels, maar als hij echt kwaad was moest iedereen gewoon bij hem uit de buurt blijven, schattig of niet. "En jij? Waarschijnlijk zo'n dier dat zich in verschillende posities kan bewegen."

"Met wie ga je zo'n club oprichten?" Ze was blij dat het hem interesseerde. "Alex." zei ze, kort en bondig. "Een Siberische husky, zo eentje met zwart en wit." Zijn ogen glommen van trots. Er kwam een klein lachje rond Lucy's lippen. "Die zijn zooo schattig." Haar ogen begon te twinkelen. "En jij? Waarschijnlijk zo'n dier dat zich in verschillende posities kan bewegen." Ze grinnikte. "Dat valt wel mee hoor, ik ben een jaguar." Ze lachte kort. "We zijn nu officieel vijanden, hond." Ze moest lachen. "Het was maar een grapje hoor." zei ze weer serieus, voor het geval het hem zou raken. Je wist maar nooit, ze was misschien wel een bitch. Maar ze gedraagt zich ook vaak beleefd en aardig. Dat had ze geleerd toen ze klein was. Lucy verheugde zich al op de vakantie, dan zag ze haar ouders en kon ze hun wat geld geven. In weekends werkte Lucy in een winkeltje om wat bij te verdienen. Daarbij, deed ze ook nog wat klusjes bij andere mensen zoals babysitten.

Alex, Alex, Alex. Kende hij een Alex? Waarschijnlijk niet, want anders zou hij dat wel onthouden hebben. Een cheerleadingclub, leek hem wel leuk om naar te kijken. Vooral naar de meisjes in die korte rokjes en daar een topje boven. "Die zijn zooo schattig." Hij was schattig, kon zich speels gedragen als alles goed ging. Het was een kenmerk waar hij wel redelijk trots op was, zo kon hij makkelijk ieders hart veroveren. Niet dat hij een plager was, maar het was gewoon fijn om te weten dat de meeste mensen hem wel aardig vonden. "Dat valt wel mee hoor, ik ben een jaguar." Jaguars waren heus wel sierlijke dieren, pasten wel bij Lucy volgens hem. "We zijn nu officieel vijanden, hond." Even verschenen de grote puppyogen die hij zo goed kon en een pruillipje. Doordat Lucy na die woorden begon te lachen wist hij al wel dat het een grapje was, maar het was gewoon leuk om het spelletje even mee te spelen. "Het was maar een grapje hoor." "Oef." Aswin grinnikte terwijl hij even terug in de verte keek. Eigenlijk dwaalden zijn gedachten wel dikwijls af om verschillende redenen. Was zijn broertje al beter? Zouden zijn ouders hem al vergeven hebben? Zijn de leraren hier een beetje leuk, niet te saai? Die laatste vraag kon hij makkelijk aan Luch stellen, dan was er al een onderwerp minder om over te piekeren. "Vallen de leraren en de lessen hier eigenlijk mee? Want ik heb soms de neiging om midden in een les in slaap te vallen."